"Ποδονίφτης" του Παύλου Μεθενίτη

 Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του Φιλαδελφειώτη δημοσιογράφου και συγγραφέα από την Εφημερίδα των Συντακτών . Ένα οδοιπορικό στις παιδικές του μνήμες , στην ιστορία του Ποδονίφτη και σε μια τεκμηρίωση γιατί  πρέπει να υπερασπιστούμε την ύπαρξη του ρέματος και όχι την κατασκευή του οχετού 

 Πριν από μισό αιώνα, όταν ήμουν μικρό παιδί, πήγαινα με τον παππού μου από τη Νέα Φιλαδέλφεια στη Νέα Ιωνία, περνώντας μέσα από το Αλσος της Φιλαδέλφειας, που τελείωνε στο ρέμα του Ποδονίφτη. Οι όχθες του ήταν πνιγμένες στις καλαμιές και τις λυγαριές, με πυκνά υπεραιωνόβια δέντρα να δημιουργούν μια φυσική αψίδα πάνω από το ρέμα, σκιάζοντας τις πρώτες αυλές από τα χαμόσπιτα της Νέας Ιωνίας, με τους χαμηλούς μαντρότοιχους, τους γκαζοντενεκέδες με τον βασιλικό και τα απλωμένα ρούχα. Σε αυτά τα σπιτάκια έμεναν ίσως οι εργάτριες και οι εργάτες που δούλευαν στα πάμπολλα κλωστοϋφαντουργεία της Νέας Ιωνίας. Θυμάμαι ακόμα, στον πηγαιμό, το νερό του Ποδονίφτη να είναι κατακόκκινο, ενώ στον γυρισμό από τη Νέα Ιωνία, να λάμπει καταπράσινο, από τα εκάστοτε απόβλητα των βαφείων που χύνονταν, φυσικά, στο ρέμα...